Γίναν ποτάμι τα δάκρυα μου
με ζώνει ο πόνος βάστα καρδιά μου
βαριά η θλίψη στην αγκαλιά μου
με συντροφεύει ο στεναγμός.
Απόψε πάλι σε νοστάλγησα
ξυπνούν οι αναμνήσεις γι αυτό δάκρυσα.
Η φαντασία μου στο πλάι σου πετά
και η καρδιά μου σε ζητά και σιγοκλαίει.
Πολλά στη σκέψη μου περνούν
όσοι αγαπούν δεν λησμονούν
με πνίγει η πίκρα μα τα χείλη δεν το λένε
Είμαι σαν δέντρο σ’ έρημους τόπους
έξω απ’ τον κόσμο κι απ’ τους ανθρώπους.
Σ’ είχα αποκτήσει με τόσους κόπους
αλλά μας βρήκε ο χωρισμός
Απόψε πάλι σε νοστάλγησα
ξυπνούν οι αναμνήσεις γι αυτό δάκρυσα.
Η φαντασία μου στο πλάι σου πετά
και η καρδιά μου σε ζητά και σιγοκλαίει.
Πολλά στη σκέψη μου περνούν
όσοι αγαπούν δεν λησμονούν
με πνίγει η πίκρα μα τα χείλη δεν το λένε
