Πάλι γύρω μου νυχτώνει
έχεις φύγει κι είμαι μόνη
σ’ ένα σπίτι άδειο και ψυχρό
Πίνω βρίζω και καπνίζω
την κολόνια σου μυρίζω
πάνω στο μακό σου που φορώ
Πόσο πια θα υποφέρω
πες το μου λοιπόν να ξέρω
θέλω να ουρλιάξω σε μισώ
Πόσο θες να υποφέρω ακόμα
κάθε βράδυ πίνω γίνομαι λιώμα
κι είναι μαύρο της ψυχής μου το χρώμα
πάω να τρελαθώ
Πόσο πια να περιμένω ακόμα
δεν αντέχω έχω πέσει σε κώμα
έχω γίνει ένα άψυχο σώμα
τώρα πια δεν ζω
Πάλι ο φόβος με τυλίγει
και το άδικο με πνίγει
μόνη με τους τοίχους να μιλώ
Κάποιαν άλλη θ’ αγκαλιάζεις
και τ’ αστέρια θα της τάζεις
όπως μια φορά κι ένα καιρό
Πέντε το πρωί που να ’σαι
που γυρνάς και που κοιμάσαι
κι είμαι ένα κουρέλι και μισό
Πόσο θες να υποφέρω ακόμα
κάθε βράδυ πίνω γίνομαι λιώμα
κι είναι μαύρο της ψυχής μου το χρώμα
πάω να τρελαθώ
Πόσο πια να περιμένω ακόμα
δεν αντέχω έχω πέσει σε κώμα
έχω γίνει ένα άψυχο σώμα
τώρα πια δεν ζω
