Άκουσες της νύχτας τη φωνή
βγήκαν οι σκιές μέσα απ’ τα δάση
Πέρασ’ ο καιρός κι έχεις ξεχάσει
πώς να ψιθυρίζεις στη σιωπή
Μάτι κόκκινο απ’ την αγρύπνια
έχασες στου χρόνου τη ζαριά
Μάγισσες σου πήραν τη μιλιά
σου χαρίσαν’ άχρηστα ενύπνια
Κράτησε ασάλευτο το νου
σαν σειρήνα σε καλεί μια σμέρνα
δέσου στο κατάρτι σου και πέρνα
απ’ τις συμπληγάδες του βυθού
Λύσε του Αιόλου τους ασκούς
και το χέρι πάτα στη σκανδάλη
SOS σε αδειανό μπουκάλι
στείλε στης ζωής τους ναυαγούς
Ψάξε μονοπάτι απάτητο
απ’ τα βλέφαρα διώξε τον ύπνο
Φίλα τους προδότες σου στο δείπνο
xάραξε πορεία για το άρρητο
