Ας είχα το κουράγιο ν’ ανεβώ
στο πιο ψηλό ψηλό βουνό απάνω
τ’ αστέρια με τα χέρια μου να πιάνω
με το Θεό να νιώσω συγγενής
κι ας μη με δει, κι ας μη με δει κανείς.
Το δέντρο που μας κλείνει το στρατί
τη δύναμη ας είχα να τραβήξω
τα σύνορα του κόσμου να τα ρίξω
ξωμάχους να ενώσω κι ευγενείς
κι ας μη με δει, κι ας μη με δει κανείς.
Τα στήθια μου στου χάρου το σπαθί
τη δύναμη ας είχα να τ’ απλώσω
μονάκριβο παιδί για να γλιτώσω
της μάνας της φτωχιάς, της ορφανής
κι ας μη με δει, κι ας μη με δει κανείς.
