Θυμάμαι που ανέβαινα σε ένα αεροπλάνο
και μ’ άρεσε από ψηλά τον κόσμο να κοιτώ.
Τώρα της γης τα δάκρυα θολώνουνε το πλάνο
και έχω πάψει από καιρό να θέλω να πετώ.
Θυμάμαι ότι βλέπαμε και τότε την ασχήμια
παρήγορα τα λόγια μας στου ανθρώπου τον καημό
Τώρα που όλα γύρω μας σωριάζονται συντρίμμια
μαγκώνουν τα τραγούδια μας σαν κόμποι στο λαιμό.
Κι είναι η κιθάρα μου στον ώμο
μου δείχνει άλλη μια φορά το δρόμο.
Κι έτσι θα πω αυτό που μόνο
μπορεί απ’ τα χείλη μου να βγει.
Ο πόλεμος ίδιος και ίδιο το τραύμα
κανείς από θαύμα δεν έχει σωθεί.
Αφού δε στερεύει ετούτο το δράμα
ας πάψει το κλάμα κι ας γίνει κραυγή.
Κραυγή.
Φοβάμαι πως θα έρθουνε χειρότερες ημέρες
κι η ήττα είναι σύμβουλος κακός και μοχθηρός.
Χωρίς μιλιά τραβάς κουπί σ’ ακίνητες γαλέρες
κι ο εαυτός σου γίνεται ξένος σου και εχθρός.
Γυρίζω στις αγάπες μου στην πρώτη μου τη νιότη
σ’ αυτή την αθωότητα που έχει ξεχαστεί.
Ξανά το τραγουδάκι μου κάνω βηματοδότη
για τις καρδιές που τρόμαξαν ή έχουν κουραστεί.
Κι είναι η κιθάρα μου στον ώμο
που δείχνει άλλη μια φορά το δρόμο.
Κι έτσι θα πω αυτό που μόνο
μπορεί απ’ τα χείλη μου να βγει.
Ο πόλεμος ίδιος και ίδιο το τραύμα
κανείς από θαύμα δεν έχει σωθεί.
Αφού δε στερεύει ετούτο το δράμα
ας πάψει το κλάμα κι ας γίνει κραυγή.
Κραυγή.
