Μόνο μια φορά για μια στιγμή
γυρίζεις το κεφάλι, κοιτάς εκεί,
που ο κόσμος ξεκινά
τρελή γιορτή, έρωτας και ζάλη,
εσύ ξανά σβήνεις το κερί
κλείνεις τα φτερά, σκύβεις το κεφάλι.
Ώσπου ένα πρωί ξυπνάς, κοιτάς
κομμάτια ο καθρέφτης
και δεν μπορείς καν να θυμηθείς
γιατί εχθές τον έσπασες και πέφτεις
χωρίς πνοή στο πάτωμα σκυφτός,
χωρίς να ξέρεις ποιος
να είναι τάχα ο φταίχτης.
Μια μέρα ξαφνικά η παλιά πληγή
που έκρυβες τόσα χρόνια βγάζει φως
και αναρωτιέσαι πως μπορεί να ακούς
σ’ αυτήν την πόλη αηδόνια αφού εκεί
βαθιά που έχεις κρυφτεί
η λύπη κι η χαρά έχουνε να ‘ρθουν χρόνια.
Μια μέρα έτσι απλά μια μικρή
αχτίνα που επιπλέει ψηλά εκεί
είναι αρκετή, σιγά, σιγά
αρχίζεις και αναπνέεις
άσε με εδώ, μ’ αρέσει από το βυθό
να βλέπω που επιπλέεις.
