Πρωί σηκώθηκες ξανά
χωρίς ψυχή, αυτή η δουλειά σ’ έχει ξεκάνει.
Παραπατάς, μα περπατάς
για ένα πακέτο σταματάς φτηνό χαρμάνι.
Παραπατάς, μα περπατάς
ανάβεις ένα και τραβάς για το λιμάνι.
Σε χαιρετά ο περιπτεράς
κι εσύ στα μούτρα του πετάς
”άσε, ρε Γιάννη”.
Τριάντα χρόνια στο γιαπί
χωρίς μυαλό, χωρίς κορμί, έχεις σαλτάρει.
Δαγκώνεσαι και δε μιλάς
δεν έχεις πουθενά να πας, ποιος θα σε πάρει;
Δαγκώνεσαι και δε μιλάς
μισόν αιώνα κουβαλάς, παρ’ το χαμπάρι.
“Θα ξημερώσει και για μας”
σου λέει ο δίπλα κι απαντάς
”άσε, ρε Χάρη”.
Σφάζουν οι μέρες σαν γυαλί
κι οι νύχτες σαν λεπίδα
όλοι στημένοι στη γραμμή
ως τη στερνή σελίδα
δεν είναι παίξε γέλα εδώ
εδώ είναι Μπαλκάνα
και μη ρωτάς το διπλανό
για ποιον χτυπά η καμπάνα.
Τον ίδιο δρόμο επιστροφή
δυο μπίρες έχεις πληρωμή, μισή ταινία.
Εκείνη ακόμα σ’ αγαπά
τα πιάτα πλένει, σε κοιτά με αγωνία.
Εκείνη ακόμα σ’ αγαπά
και σιδερώνει τα λευκά σε μια γωνία.
”Κάτσε να φας και μη μου σκας”
κι εσύ φαρμάκι της πετάς
”άσε, ρε Λία”.
Σφάζουν οι μέρες σαν γυαλί
κι οι νύχτες σαν λεπίδα
όλοι στημένοι στη γραμμή
ως τη στερνή σελίδα
δεν είναι παίξε γέλα εδώ,
εδώ είναι Μπαλκάνα
και μη ρωτάς το διπλανό
για ποιον χτυπά η καμπάνα.
Σφάζουν οι μέρες σαν γυαλί
κι οι νύχτες σαν λεπίδα
όλοι στημένοι στη γραμμή
ως τη στερνή σελίδα
δεν είναι παίξε γέλα εδώ
Αντρέα και Διονύση
είναι μια χώρα σαν σκιά
που γέρνει προς τη δύση.
