Τούτη τη βραδιά
που ντύνεις με ασήμι όλη τη Γη
ξανά μου ανοίγεις μια παλιά πληγή
κι αρχίζει πάλι να αιμορραγεί
η δόλια μου η καρδιά.
Φεγγαράκι φώτιζες τα βράδια
τα γλυκά φιλιά μας και τα χάδια
κι ήταν οι ασημένιες σου οι αχτίδες
Φεγγαράκι, όνειρα κι ελπίδες.
Μα ένα βράδυ που σε διώξαν τ’ άστρα
του έρωτά μας γκρέμισαν τα κάστρα
κι από τότε νιώθω το φαρμάκι
Φεγγαράκι, σαν φωτάς εσύ τη Γη
