Έγινε ατύχημα στο σπίτι χτες το βράδυ
μπήκε ένας τύπος που σαρώνει
έσπασε η καρδιά μου , η κιθάρα μου ρημάδι
πάει το τραπεζάκι στο σαλόνι
Φρόνιμα! Του λέω, μην φωνάζεις φιλαράκι
έχει γίνει κάτι με το amore;
Πριν τα σπάσεις όλα κάνε διάλειμμα λιγάκι
κι άκουσε για εκείνη ένα μινόρε
Εντάξει δεν σ’αρέσουν τραγουδάκια λυπημένα
αλήθεια δεν πειράζει όπου κι αν θες να πας
πειράζει που με ψάχνεις στα μάτια του καθένα
και που τραγουδιστά δεν μ’ αγαπάς
Θεέ μου, λέω, τι έγραψα; Τον έχω συγκλονίσει,
πάει αυτός ηρέμησε, κομπλέ.
Βγαίνει στο μπαλκόνι, τάχα μου για να καπνίσει
κι εγώ του ρίχνω ακόμα ένα κουπλέ.
Όχι πως περίμενα να με χειροκροτήσει,
μόνο να μου πει πως δεν πονά
Αυτός εξαφανίστηκε χωρίς να χαιρετήσει
κι ίσως δεν τον δω ποτέ ξανά.
Εντάξει …
Έφυγε δεν πρόλαβα κάτι να τον ρωτήσω
αυτό που την ζωή μου κυβερνά
Πώς γίνεται για εκείνη να μην ξανατραγουδήσω
και τι σημαίνει αγάπη αληθινά;
Έξαλλη η γειτόνισσα ούρλιαζε στο μπαλκόνι :
”δεν είναι αυτή κατάσταση εγώ φρίττω”
μην είναι οι κορώνες μου αυτό που την τσιτώνει ,
ή μήπως κάποιος έπεσε απ’ τον τρίτο;
