Το «θέλω» απ’ το «δεν μπορώ»
ένα «φοβάμαι» δρόμος
Πέφτει η βροχή και λούζει τους δρόμους
χίλιες σταγόνες πάνω στους ώμους
βαθιά μουσκεύει η καρδιά
Τρέμει το βλέμμα μου που σε είδε
τρέμει στο «έλα», τρέμει στο «φύγε»
Πονά αυτή η συννεφιά
Τα λάθη μετράς
μα δεν είμαι εγώ
Εμένα κοιτάς
μα δεν είσαι εδώ
Που είναι αυτά που είχες τάξει;
Μόνο αγκάθια έχεις στάξει
και διαλύεις στο νερό τις λέξεις
και ζωγραφίζεις «Σ’ αγαπώ» για να παίξεις
Που είναι αυτά που είχες τάξει;
Με έχουν όλα χαράξει
Δάκρυα ρίχνει ο ουρανός στο τζάμι
Πες μου πως δεν πήγαν όλα χαράμι
Πέφτει η βροχή κι εγώ δεν κοιμάμαι
Τόσες πολλές σταγόνες φοβάμαι
μπορεί σε μια να πνιγώ
Όλο γελάς κι εγώ όλο λυπάμαι
μην γελαστείς και πεις δε θυμάμαι
γιατί στη μνήμη ακουμπώ
