Δώδεκα μήνες μακριά σου πέρασαν
μόνο φαρμάκι στην καρδιά μου κέρασαν,
γι’ αυτό παρήγγειλα μια τούρτα με κεράσι
η μοναξιά μου την επέτειο να γιορτάσει.
Ξάφνου σβήνει το κερί, είν’ η πόρτα ανοιχτή
εμφανίζεσαι εσύ, εσύ, εσύ…
Είσ’ απάτη, αυταπάτη
του μυαλού μου η αντίδραση που δε σε ξεχνά.
Είσ’ απάτη, αυταπάτη
μια παραίσθηση που παίρνει σάρκα και οστά.
Δώδεκα μήνες μακριά σου εκπέμπω sos
μες το μυαλό μου η μορφή σου διαρκώς,
αυτό το πάρτι το ετοίμασα για σένα
απ’ την απουσία σου είναι όλα μπερδεμένα.
Ξάφνου σβήνει το κερί, είν’ η πόρτα ανοιχτή
εμφανίζεσαι εσύ, εσύ, εσύ…
Είσ’ απάτη, αυταπάτη
του μυαλού μου η αντίδραση που δε σε ξεχνά.
Είσ’ απάτη, αυταπάτη
μια παραίσθηση που παίρνει σάρκα και οστά.
