Φωνές με παίρνουνε
κι έτσι με φέρνουνε
στα βήματά σου.
Η νύχτα ατέλειωτη
και αξημέρωτη,
μα δεν υπάρχεις εσύ
και αγκαλιάζω ξανά τη σκιά σου.
Αυτή τη νύχτα ποιος ξέρει που να ’σαι,
αυτή τη νύχτα που ζω και δε ζω.
Αυτή τη νύχτα ποιος ξέρει που να ’σαι,
σε θέλω τόσο, μα που να σε βρω;
Απόψε αφήνομαι,
δρόμος σου γίνομαι
για να περάσεις.
Για μένα πάντοτε
είσ’ όπως κάποτε,
και δεν πιστεύω ποτέ
τα παλιά μας φιλιά να ξεχάσεις.
Αυτή τη νύχτα ποιος ξέρει που να ’σαι,
αυτή τη νύχτα που ζω και δε ζω.
Αυτή τη νύχτα ποιος ξέρει που να ’σαι,
σε θέλω τόσο, μα που να σε βρω;
Αυτή τη νύχτα ποιος ξέρει που να ’σαι.
