Αυτόν τον ουρανό
με τα γαλάζια μάτια
τον κάνανε κομμάτια
Χριστέ μου πως πονώ.
Και τούτη την καρδιά
των λύκων το λεφούσι
τη σκέπασε με πούσι
Χριστέ μου πώς πονώ!
Πώς να σου γράψω την ζωή μου
με πίκρες και με βογκητά;
Πώς να διαβάσω την ψυχή μου
σε συρματόσχοινα μπροστά;
Τις νύχτες π’ αγρυπνώ
και δένω την πληγή μου
γυρεύω τη φωνή μου
που ήταν σπαθί γυμνό.
Κι αρχίζω τις κραυγές
και γδέρνετ’ ο λαιμός μου
και τρέχει ο καημός μου
φαρμάκι απ’ τις πληγές
