Στη θάλασσα έπαιζα με κουβαδάκια και με δάχτυλα,
δες ουρανέ τι κάστρα σου έταξα και στα ‘στειλα.
Κι ήτανε γύρω μου όλα τα αγαπημένα βλέμματα,
κρατάει για πάντα λες η ασφάλεια στα ψέματα.
Δεν είχ’ αγκάθια εγώ, μετά τ’ απέκτησα
έτσι όπως πέφταν πάνω μου τα κύμματα.
Έτσι όπως πέφτανε τα κύμματα,
μέσα που έκλεισα του “σ’ αγαπώ” τα ρήματα.
Κι όλα τ’ αγκάθια μου πως θες να σπάσω τώρα μάτια μου
που ένα ένα τα μεγάλωσα κατάμονη κι έγιναν σώμα μου.
Κι έγιναν κάστρο μου και πέτρα μου
να κρύβω στα αιχμηρά μου δάχτυλα το δέρμα μου.
