Άλλοτε μοιάζει με λουλούδι,
άλλοτε μοιάζει με φωτιά,
άλλοτε πάλι σαν τραγούδι,
που όπως έρχεται τρελό
από μακριά ατενίζει τοίχους,
ξηλώνει δέντρα στην αυλή
και τρέχω να του βρω δυο στίχους
για να προλάβει να βουτήξει
σαν πουλί μες στον αέρα,
να ταξιδέψει, να κρυφτεί
για να γλιτώσει από τη σφαίρα
πριν της ψυχής μου οι κρυμμένοι κυνηγοί
το σημαδέψουν και με πετύχουν στην καρδιά,
προτού κι οι φίλοι μου να τρέξουν
προτού κι εσύ να πεις “τι έπαθε ξανά;”
Άλλοτε μοιάζει με καράβι
που έρχεται από μακριά.
βλέπω τα φώτα του βράδυ,
βλέπω τους ναύτες να πετάνε
τα σχοινιά μες στο λιμάνι,
πάω κοντά κι εγώ να δω
αυτό το πλοίο που όλο φτάνει
και που ελπίζω πως θα φύγει
πριν σε δω να κατεβαίνεις
πάλι εκείνα τα σκαλιά,
προτού αρχίσεις να επιμένεις
ότι απόψε είναι δικιά μας η βραδιά
κι ανάψουν πάλι φωτοβολίδες κι εκραγούν
στο μεθυσμένο μου κεφάλι,
προτού κι οι φίλοι μου προλάβουν να σου πουν
πως τελευταία πηγαίνω κάπως πιο καλά και
πως απόψε θα `ναι ωραία πως
και τ’ αστέρια μοιάζουν σαν αληθινά.
Άλλοτε έρχεται το βράδυ,
έρχεται μέσα στο μικρό
δωμάτιο μου και ανάβει
τον προβολέα που φωτίζει
στο βυθό όσα έχω κρύψει,
όσα δεν πρόλαβα να πω
και προσπαθώ προτού με πνίξει
να κολυμπήσω στην ακτή
και να σε δω να ζωγραφίζεις
πάλι στην άμμο με κλαδιά
και να μου λες ότι αρχίζεις
να συνηθίζεις κι ότι δε φοβάσαι πια.
