Φύσαγε Βαρδάρης στη Θεσσαλονίκη
και δεν είχα φράγκο ούτε για το νοίκι.
Κι έφερνα τις βόλτες μου κάτω στην Καμάρα
κι από τους περαστικούς ζήταγα τσιγάρα.
Κι έλεγα “Χαλάλι σου, Θεσσαλονικιά μου,
που μαζί σου έφαγα όλα τα λεφτά μου”.
Είπα να γλιτώσω κι ήρθα στην Αθήνα
και αμέσως έμπλεξα με μια τρελοτσαχπίνα.
Πούλησα για πάρτη της τα υπάρχοντά μου.
Μα πώς με κατάντησες, άστατη καρδιά μου!
Κι έλεγα “Χαλάλι σου, Αθηναίισσά μου,
που μαζί σου έφαγα τα υπόλοιπά μου”.
