Μια παλιά μοίρα μ’ ανεβάζει
στα φτερά κάτι ολόλευκων πουλιών
κι από ψηλά στο κενό μ’ αδειάζει
στις σπηλιές των κατάμαυρων βυθών.
Μια υπέροχη βουτιά στα λημέρια μου τα σκοτεινά
στα δικά μου τα νερά, στης αβύσσου μου τη σιγουριά.
Στην αγκαλιά σου μπορώ σαν μωρό να γείρω και να κοιμηθώ.
Δε μιλώ και δεν ανασαίνω
στο βυθό σαν το βότσαλο χτυπώ
ποιος ξέρει αν σωθώ.
Μια υπέροχη βουτιά στα λημέρια μου τα σκοτεινά
στα δικά μου τα νερά, στης αβύσσου μου τη σιγουριά.
Στην αγκαλιά σου μπορώ σαν μωρό να γείρω και να κοιμηθώ
μόνο εκεί ίσως βρω τη φόρα μου ν’ αναδυθώ.
