Σε μια Χώρα που ματώνει
Το φεγγάρι ξεχρεώνει
Έτσι απόψε που ζυγώνει
Και σερβίρεται και λιώνει
Με μια ελπίδα που πεισμώνει
Και το φέγγος που απλώνει
Μη φοβάσαι που νυχτώνει
Είμαστε κι οι δύο μόνοι
Κι όσο βραδιάζει
Εμένα δε με νοιάζει
Το φεγγάρι μου ταιριάζει…
Μου ταιριάζει….
Στην Αθήνα μια ουτοπία
Μια απλή συνομιλία
Δίχως τύψη και φοβία
Δε ζητώ καμιά θυσία
Ο καθένας μια αμαρτία
Δε σου λέω για καμία
Την πληρώνει στα ταμεία
Λες και είναι τιμωρία
Κι όσο βραδιάζει
Εμένα δε με νοιάζει
Το φεγγάρι μου ταιριάζει…
Μου ταιριάζει….
