Τραγούδια έγραψα για φίλους
που από λογής κατοπτρισμούς
μέσα στους άξαφνους στροβίλους
χάθηκαν σαν τους ναυαγούς
Μα γι’ αυτούς
που στο πλάι μας συνεχίζουν
ψάχνω ακόμα τους ρυθμούς
που θα τους αξίζουν
Τόσο τους θόλωνε η ερημιά τους
που είν’ η δουλειά τους,
καψοχαρά τους
Του ζευγαριού την ασήκωτη σφαίρα
σπρώχνουν πιο πέρα,
νύχτα και μέρα
Και τους ανήλικους παίρνουν στον ώμο
ενώ κι αυτοί ψάχνουν τον δρόμο
Σαχλοί κι αστείοι με πίστη υπόγεια
Πίστη σε τι; Δεν βρίσκω λόγια
Κι ούτε τους γέρους τους μπορούν να μοιάζουν,
η νύχτα φταίει και την σπουδάζουν
Στίχοι που αστράψαν κι αθάνατα cantos
λες και γραφτήκαν γι’ αυτούς προπάντος
Γιατί διαλέξαν την ίδια ευθεία
που σέρνει πλάι μια τρικυμία
Σαχλοί κι αστείοι με πίστη υπόγεια
Πίστη σε τι; Δεν βρίσκω λόγια
Ακόμα κι όταν ζούνε μόνοι
για να `χουν βήμα πιο ελαφρύ
βραδιάζει πάλι και νυχτώνει
και το τηλέφωνο αργεί. Εμπλοκή!
Που θα πάμε αυτό το βράδυ;
Κι απ’ το φέγγος της TV προτιμούν του Άδη
Πως θ’ αποδέχονταν το βουητό τους,
το πρόσωπό τους μες τον καπνό τους
Του κόσμου η έξαψη δε θα το νιώσει,
λίγα θα δώσει να το ναρκώσει
Γοργά περάσματα μετά τις δύο,
νύχτα βαθιά σαν ορυχείο
Κι όταν αμίλητοι κλείσουν τ’ αυτιά τους
την ξανακούν στα σωθικά τους
Είμαι σαχλός μα όμως είδα
μπροστά στη μύτη τους εκεί
αυτή τη τόση δα φακίδα
που οροσειρές μετακινεί
στη ζωή
κι αν ακόμα όλα στεγνώσουν
οι ματζίρηδες αυτοί θα `χουν να της δώσουν.
