Γλυκιά μανούλα μου μη κλαις που είμαι μακρυά σου
τέρμα ο πόνος σκούπισε τα μαύρα δάκρυα σου.
Κάνε τον πόνο σου οργή, το στεναγμό σου κύμα
τιμώρησε τον το φονιά που μου ‘κοψε το νήμα.
Τιμώρησε τους μάνα μου, ειν’ όλοι τους φονιάδες
πριν μαύρα να φορέσουνε κι άλλες πολλές μανάδες.
Σε γέλασα μανούλα μου, σου ‘πα να περιμένεις
μα στο σταθμό δεν έφτασα κι ακόμα με προσμένεις.
Δε γνώριζα μανούλα μου του Χάρου το παιχνίδι
που στον Σταθμάρχη έδωσε της μοίρας αντικλείδι.
Τιμώρησε την μάνα μου την αιματοχυσία
και να μη ξεχαστεί ποτέ ετούτη η Θυσία.
Ξύπνησε ο κόσμος μάνα μου κατέβηκε στους δρόμους
έφτασε η ώρα κι η στιγμή γι’ αυτούς τους δολοφόνους.
Κι αν βλέπω τώρα από ψηλά δεν έχει σημασία
φτάνει χαμένη να μη βγει μάνα μου η Θυσία.
Μάνα μου η Θυσία…
