Κάποιος κάτι σε ρωτάει
και σε παίρνει αγκαλιά
μα ο νους σου αλλού γυρνάει
κάπου έξω μακριά.
Σου φωνάζουν, σου γελάνε
από κάτω τα παιδιά
μα τα μάτια σου κοιτάνε
κάπου έξω μακριά.
Κι είναι όλα μια χαρά
κι είναι όλα ύποπτα
κι όλα τα ‘χεις αγκαλιά
μα δε βλέπεις τίποτα.
Κι όπως η ζωή γιορτάζει
κι η παρέλαση περνά
κάτι μέσα σου ουρλιάζει
κάτι μέσα ξεψυχά.
Δεν μπορείς ν’ αποφασίσεις
τι κρατάς και τι πετάς
ποιαν αγάπη θα αφήσεις
και με ποια θα περπατάς.
Κι είναι όλα μια χαρά
κι είναι όλα ύποπτα
κι όλα τα ‘χεις αγκαλιά
μα δε βλέπεις τίποτα.
Μοιάζει ατέλειωτος ο χρόνος
στο παιδί το άρρωστο
δεν υπάρχει άλλος δρόμος
έξω απ`τον άγνωστο.
Κι όπως η στιγμή γλιστράει
απ`τα χέρια σαν νερό
ό, τι φεύγει δε γυρνάει
κι ό,τι έχεις είναι εδώ.
Κι είναι όλα μια χαρά
κι είναι όλα ύποπτα
κι όλα τα ‘χεις αγκαλιά
μα δε βλέπεις τίποτα.
