Ποτέ δεν πρόσεξες τα μάτια μου
αν είναι πράσινα η γκρίζα
ούτε που λυπήθηκες τα νιάτα μου
που ’ναι κομμένα από τη ρίζα
Στον εαυτό σου πάντα κλείνεσαι
και στης ψυχής σου τον καθρέφτη
χωρίς να θέλεις φυλακίζεσαι
σαν τον χειρότερο τον κλέφτη
Δε μ’ αγαπάς δε μ’αγαπάς
σαν κύμα έρχεσαι και πας
κι όλο απάνω μου ξεσπάς κι είναι κρίμα
Δε μ’ αγαπάς δε μ’ αγαπάς
με κοροϊδεύεις με γελάς
σαν το παιδί με τυραννάς κι είναι κρίμα
Ούτε η φωνή μου σε συγκίνησε
που σαν γυαλί έχει ραγίσει
στης μοναξιάς την πίκρα λύγισε
και δεν μπορεί να τραγουδήσει
Ο μόνος άνθρωπος που αγάπησες
είναι μονάχα ο εαυτός σου
τους άλλους όλους τους ναυάγησες
μες στο παράλογο εγώ σου
Δε μ’ αγαπάς δε μ’ αγαπάς
σαν κύμα έρχεσαι και πας
κι όλο απάνω μου ξεσπάς κι είναι κρίμα
Δε μ’ αγαπάς δε μ’ αγαπάς
με κοροϊδεύεις με γελάς
σαν το παιδί με τυρρανάς κι είναι κρίμα
