Είναι παράξενα τα φώτα
αυτή τη νύχτα που ’χεις φύγει.
ακούω θόρυβο στην πόρτα,
στην πόλη έχουν μείνει λίγοι.
Και ποιον να βρω για να μιλήσω;
Κανείς δε με καταλαβαίνει.
Τον εαυτό μου πώς να πείσω
πως έτσι πάντοτε θα συμβαίνει;
Δε με ψάχνει πια κανείς
και σε βράδια κρίσιμα
ούτ’ εσύ τηλεφωνείς
για ν’ αφήσεις μήνυμα.
Ένα αόρατο παιχνίδι
με θέλει πάντοτε χαμένη.
Στης μοναξιάς μου το ταξίδι
όλοι μου φέρονται σαν ξένοι.
Και ποιον να βρω για να μιλήσω;
Κανείς δε με καταλαβαίνει.
Τον εαυτό μου πώς να πείσω
πως έτσι πάντοτε θα συμβαίνει;
Δε με ψάχνει πια κανείς
και σε βράδια κρίσιμα
ούτ’ εσύ τηλεφωνείς
για ν’ αφήσεις μήνυμα.
