Φταίω που έβγαλα αισθήματα στο φως
και συ τα έχεις στο σκοτάδι διαρκώς,
πες μου τον τρόπο σου,
για μάθε μου το πώς
αποκοιμίζεις την αλήθεια εντελώς
Ξέρω πως τώρα μ’ ακούς
και ας μη θέλεις ν’ ακούς
λέω τις αγάπες “εχθρούς”
όταν μοιάζουν με σένα
Κι όμως μπορώ ακόμα ν’ αγαπώ
τον πιο μεγάλο μου εχθρό
να παραδίνομαι εγώ για να νικάς εσύ
Από τη σφαίρα στο βαθύ φιλί
συνήθισα μια υπερβολή
γι’ αυτό ποτέ δεν είχα πει
μα λέω τελικά πως δε μου αξίζεις πια
Όλο σημάδια στο μυαλό μου το τρελό,
όλο σημάδια που να σβήσω δεν μπορώ
Ούτε το οινόπνευμα δεν είναι αρκετό,
όσα ποτάμια στην υγειά σου και να πιω
Ξέρω πως τώρα μ’ ακούς
και ας μη θέλεις ν’ ακούς
Λέω τις αγάπες “εχθρούς”
όταν μοιάζουν με σένα…
Κι όμως μπορώ ακόμα ν’ αγαπώ
τον πιο μεγάλο μου εχθρό
να παραδίνομαι εγώ για να νικάς εσύ
Από τη σφαίρα στο βαθύ φιλί
συνήθισα μια υπερβολή
γι’ αυτό ποτέ δεν είχα πει
μα λέω τελικά πως δε μου αξίζεις πια
