Φωτιά το δάκρυ το πικρό
κι είν’ το καράβι σου μικρό
για τ’ όνειρο που παίρνει.
Και δε μου φτάνει η λησμονιά
να κρύψει τη λαβωματιά
ο χωρισμός που φέρνει.
Πόσο να κρύψω τον καημό,
ξέρω δε θα ’χει τελειωμό
κι η μοίρα δίχως τέλος.
Ώρα καλή, παιδί μου,
όπου κι αν πας,
αγόρι της καλοκαιριάς
και δάκρυ του Σεπτέμβρη.
