Κάθε που βραδιάζει γύρω μου σιωπή,
χρώματα αλλάζει τ’ άγραφο χαρτί,
ψάχνω τη μορφή σου και σ’ αναζητώ,
κάτι από σένα για να κρατηθώ.
Κάθε που βραδιάζει, ώρα σκοτεινή,
μέσα απ’ την καρδιά μου μια μικρή φωνή
λέει “σ’ αγαπάω, δεν μπορώ αλλιώς
έστω κι αν ο τρόπος φαίνεται παλιός”.
Δεν μπορώ πια να φωνάζω,
λόγια να ταιριάζω, να σου τραγουδώ.
Της ψυχής μου το μελάνι
μόνο του δε φτάνει να σε φέρει εδώ.
Σκόρπιες συζητήσεις, νόημα μηδέν,
τόσες εξηγήσεις και στο τέλος δεν,
δεν, δεν τα καταφέρνω να σου πω, γιατί
όταν σε κοιτάζω είναι σαν γιορτή.
Αστραπές της νύχτας κομματιάζουνε
το χαμόγελό σου και σ’ αλλάζουνε,
μένω παγωμένος και μια μουσική
με καταδικάζει πάλι φυλακή.
Δεν μπορώ πια να φωνάζω,
λόγια να ταιριάζω, να σου τραγουδώ.
Της ψυχής μου το μελάνι
μόνο του δε φτάνει να σε φέρει εδώ.
Δεν μπορώ πια να φωνάζω,
λόγια να ταιριάζω, να σου τραγουδώ,
της ψυχής μου το μελάνι,
μόνο του δε φτάνει να σε φέρει εδώ.
