Δε σου χρωστάω τίποτα
με χτύπησαν αλύπητα
ζωή οι κεραυνοί σου
μάνα και δεν ενοιάστηκες
σαν να το καταράστηκες
που λιώνει το παιδί σου
Μάνα και δεν ενοιάστηκες
ζωή με καταράστηκες
ποτέ να μη γελάσω
να μη χαρώ τα νιάτα μου
και μαύρη να ‘ναι η στράτα μου
αντίκρυ θα περάσω
Πικρό το μεροκάματο
παρέα με το θάνατο
απ’ το πρωί ως το βράδυ
κλειστά παραθυρόφυλλα
το δάκρυ στα ματόφυλλα
και τ’ όνειρο ρημάδι
Δεν περιμένω τίποτα
με ματωμένο ίδρωτα
σωριάστηκα στο χώμα
κι ούτ’ ένα χέρι απλώθηκε
μαντήλι δε ματώθηκε
στο πληγωμένο στόμα
