Δε θέλω πια να μου μιλάς, να λες για τ’ όνομά μου,
δε θέλω πια να μου μιλάς, να λες για τ’ όνομά μου,
γιατί ποτέ δε μου ‘κανες και με το θέλημά μου,
γιατί ποτέ δε μου ’κανες και με το θέλημά μου.
Αχ, αχ, δε σε θέλω πια, μου γίνηκες μπελάς,
εσύ και η μαμά σου και κείνη π’ αγαπάς.
Τι να το κάνω πως το λες, πως μ’ αγαπάς εμένα,
τι να το κάνω πως το λες, πως μ’ αγαπάς εμένα,
και της καρδιάς σου τα κλειδιά τα `χεις αλλού δοσμένα
και της καρδιάς σου τα κλειδιά τα `χεις αλλού δοσμένα.
Αχ, αχ, δε σε θέλω πια, μου γίνηκες μπελάς,
εσύ και η μαμά σου και κείνη π’ αγαπάς.
Εμένα κι αν μου κάνουνε τον Άδη περιβόλι,
εμένα κι αν μου κάνουνε τον Άδη περιβόλι
και τους νεκρούς χρυσές μηλιές, δε μου περνούν οι πόνοι
και τους νεκρούς χρυσές μηλιές, δε μου περνούν οι πόνοι.
