Ο ήλιος πάλι φέγγει τον κόσμο απ’ το πρωί,
για μένα όμως μαύρο κι απέραντο σκοτάδι.
Τα μαύρα δάκρυά μου αντάριασαν τη γη,
και πώς να βρω το δρόμο που οδηγεί στον Άδη;
Και πώς θα βρω το δρόμο που πάει στον άλλον κόσμο;
Από την κόλασή μου που λέγεται ζωή
μπορεί να ’ναι για μένα καλύτερα εκεί.
“Δε θέλω πια να ζήσω” τους λέω και γελούν,
ίσως γιατί δεν ήπιαν φαρμάκια σαν και μένα,
ίσως γιατί μπορέσαν αγάπη για να βρουν,
ίσως γιατί δε ζήσαν στα έρημα τα ξένα.
Και πώς θα βρω το δρόμο που πάει στον άλλον κόσμο;
Από την κόλασή μου που λέγεται ζωή
μπορεί να ’ναι για μένα καλύτερα εκεί.
