Μπήκανε ψύλλοι μέσα μας
πίνουν και τρώνε τη μπέσα μας,
γλεντάνε και χορεύουνε
και τελειωμό δεν έχουνε,
απρόσκλητοι στο σπίτι μας,
μας σέρνουν απ’ τη μύτη μας.
Στη ζούλα μας πλησίασαν
και τα μυαλά μας γύρισαν,
δε ζει ο Μεγαλέξανδρος,
ο κλέψας, ζει, του κλέψαντος
κι εμείς, καβάλα στ’ άλογα,
ζούμε μέσ’ στα παράλογα.
Στον κόρφο μας κρυβόντουσαν
και χρόνια ζεσταινόντουσαν,
ώσπου, σκιά μας έγιναν
για να φυλάν’ τα έρημα,
και κάθισαν στο σβέρκο μας,
αφεντικά στα έργα μας.
