Έχω γεμίσει τη ζωή μου με ανάσες
που χρόνια τ’ ανεβαίνω κόντρα τα σκαλιά
Κι ανάψαν έξαφνα οι αισθήσεις μου οι πάσες
και λέω στο θάνατο θα φύγω απ’ τη δουλειά
Τα μεσημέρια που η καρδιά στεναχωριέται
που κάθε βήμα μου το βλέπει οριστικό
της λέω αγάπη μου η αγάπη δεν κρατιέται
μ’ ένα τηλέφωνο κι εκείνο βιαστικό
Δεν απαντά
Δεν εμφανίζεται δεν επιστρέφει
Κι ούτε ρωτά
Μήπως την γύρεψαν δεν είναι εδώ
Δεν απαντά
η ελευθερία της χρόνο δεν έχει
είναι καλά
και ζει στον κόσμο της το φορητό
Έχω κρεμάσει στο μπαλκόνι μου ένα αστέρι
του ονείρου μου τους μάγους να οδηγεί
κι αυτοί που μέσα μου με κλείδωσαν ποιος ξέρει
Μπορεί στο ψέμα τους μια βόλτα να `χουν βγει
Δεν απαντά
δεν εμφανίζεται δεν επιστρέφει
κι ούτε ρωτά
μήπως τη γύρεψε ποτέ κανείς
Δεν απαντά
Η ελευθερία της χρόνο δεν έχει
Είναι καλά
Και ζει στον κόσμο της όπως κι εσείς
