Θ’ αναβοσβήνω μες στις νύχτες σου σαν νέον,
θα ’μαι εκείνο που σου λείπει, το επιπλέον.
Κι όσο κι αν τρέχεις να κρυφτείς σ’ άλλη αγκαλιά,
εγώ θα βγαίνω στο κορμί και στα φιλιά.
Δεν είμαι κάτι που τελειώνει,
δεν είμαι μια θολή οθόνη,
δεν είμαι έργο να μ’ αλλάξεις,
δεν είμαι φως που για να σβήσει το πατάς.
Δεν είμαι κάτι που τελειώνει,
δεν είμαι μια θολή οθόνη,
θα είμαι εκεί και θα σου γνέφω
κάθε φορά που μ’ απατάς.
Θα λες “Την ξέχασα και σ’ άλλη όλα τα δίνω”,
μα όταν ανάβεις το κορμί, θα σου το σβήνω.
Δεν είμαι εγώ ένα παρελθόν της μιας φοράς,
είμαι το ρούχο που πετσί σου το φοράς.
