Καλύτερα γεράματα παρά αυτά τα νιάτα
γεμάτα απ’ αστραπόβροντα κι από καημούς γεμάτα.
Καλύτερος κι ο θάνατος παρά ετούτη η ζήση
που καίει ο ήλιος, μάνα μου, και πουθενά μια βρύση.
Δεν είναι κόσμος πια αυτός,
δεν είναι κοινωνία,
ο φίλος έγινε εχθρός
κι η αγάπη αγωνία.
Καλύτερα στην έχθρα σου παρά με τα φιλιά σου,
καλύτερα μονάχος μου παρά στην αγκαλιά σου.
Ατέλειωτα σ’ αγάπησα μα εγώ που σ’ αγαπάω
για κοίτα πώς κατάντησα σε σένα να ξεσπάω.
Δεν είναι κόσμος πια αυτός,
δεν είναι κοινωνία,
ο φίλος έγινε εχθρός
κι η αγάπη αγωνία.
