Στης μοναξιάς το μονοπάτι περπατάω
Μακριά από σένανε που θέλω κι αγαπώ
Μέσα στης νύχτας τη σιωπή παραμιλάω
Δεν είσαι εδώ και θέλω τόσα να σου πω
Δε σου ‘χω πει ότι δεν ζω χωρίς εσένα
Εισ’ οξυγόνο και δεν έχω αναπνοή
Ποιος ειν’ αυτός που σ’ έχει πάρει από μένα
Και μου ξερίζωσε για πάντα την ψυχή
Δεν έχω ουρανό κι αστέρια να σου τάξω
Ούτε ένα σ’ αγαπώ μαζί σου να πετάξω
Σε έκανα θεό και πίστεψα σ’ εσένα
Μα ήσουν τελικά το πιο μεγάλο ψέμα
Στης μοναξιάς το μονοπάτι περπατάω
Και στο ατέλειωτο που μ’ άφησες κενό
Εγωισμός είναι η αιτία που πονάω
Που δεν ξεχνιέσαι και που δε σε ξεπερνώ
Δε σου ‘χω πει ότι δεν ζω χωρίς εσένα
Εισ’ οξυγόνο και δεν έχω αναπνοή
Ποιος ειν’ αυτός που σ’ έχει πάρει από μένα
Και μου ξερίζωσε για πάντα την ψυχή
