Τ’ αγριοπερίστερα
ξύπνησαν κι ύστερα
πέταξαν στ’ άγρια
τα λημέρια του νου.
Γίνηκαν θύμησες,
μου ‘παν πως γύρισες
κι εγώ γινόμουνα
αϊτός του βουνού.
Δεν ήταν όνειρο.
Μα, πως γελάστηκα
κι αποξεχάστηκα
πλάι στο Θεό.
Νύχτες μαγιάτικες,
δρόμοι που διάβηκες
και δρόμους που έκανα,
για να σε βρω.
Φεγγοβολούσανε
και τραγουδούσανε,
καθώς πετούσανε
πλάι στον αϊτό.
Μα εκείνος άπλωνε
κι όλο μεγάλωνε.
Σε λίγο αγκάλιαζε
τον ουρανό.
Τότε, πως τρόμαξα!
Κι σένα φώναξα.
Άγριο παιχνίδι
μας παίζ’ η ζωή.
Τ’ αγριοπερίστερα
κούρνιασαν κι ύστερα
ξαναγυρίσανε
στη φυλακή.
Χρώματα, ονόματα,
μάτια και σώματα.
Αγάπες, μίση,
καπνός και φωτιά.
Τόποι ανιστόρητοι,
καρδιά μου αθώρητη.
Ζωή, που χάθηκες
για πάντα πια.
Χρόνια που γνέθουνε,
τη μοίρα πλέκουνε.
Κι εμείς χανόμαστε
σαν τα πουλιά.
Τόποι ανιστόρητοι,
καρδιά μου αθώρητη.
Ζωή, που μου `φυγες
για πάντα πια.
Τόποι ανιστόρητοι,
καρδιά μου αθώρητη.
Ζωή, που μου `φυγες
για πάντα πια.
