Περασμένες δώδεκα στ’ αδειανό το σπίτι
συντροφιά μου πάλι στο ποτήρι το πιοτό
στον καθρέφτη κοιτάζω κι απορώ
Δεν μπορώ να σε ξεχάσω δεν μπορώ
σ’ όποια τρέλα και να φτάσω δεν μπορώ
στον καημό σου κι αν γεράσω κι αν χαθώ
δεν μπορώ
Περασμένα μεσάνυχτα στ’ αδειανό μου σπίτι
συντροφιά μου έχω μοναχά το παρελθόν
από τότε που έφυγες μ’ αυτόν
Δεν μπορώ να σε ξεχάσω δεν μπορώ
σ’ όποια τρέλα και να φτάσω δεν μπορώ
στον καημό σου κι αν γεράσω κι αν χαθώ
δεν μπορώ
