Αυτούς που φεύγουν για καιρό τους κλαίω
γι’ αυτούς που ξενιτεύονται πολύ βαθιά πονώ.
Πικρή η αλήθεια τούτη μα τη λέω
δεν θα ‘βρουνε αλλού τον όμορφο σου ουρανό.
Δεν πάω πουθενά
New York δε θέλω και Λονδίνα
εγώ παντοτινά,
εγώ θα ζήσω στην Αθήνα.
Τα yes και τα merci
κρυμμένα είναι κομπλιμέντα,
Αθήνα μου χρυσή
μου φτάνει τ’ ουρανού σου η τέντα,
μισή οκά κρασί, τραγούδια και ψιλή κουβέντα.
Αθήνα μου εγώ εδώ θα μείνω
για μένα ο κόσμος όλος είν’ της Πλάκας τα στενά.
Και όταν τα σκονάκια μου θα πίνω
μα μια κιθάρα συντροφιά θα λέω σιγανά.
Δεν πάω πουθενά
New York δε θέλω και Λονδίνα
εγώ παντοτινά,
εγώ θα ζήσω στην Αθήνα.
Τα yes και τα merci
κρυμμένα είναι κομπλιμέντα,
Αθήνα μου χρυσή
μου φτάνει τ’ ουρανού σου η τέντα,
μισή οκά κρασί, τραγούδια και ψιλή κουβέντα.
