Σε θυμάμαι που κερνούσες
ούζο και συνθήματα
Και στο όνειρο κεντούσες
χρυσαφένια νήματα.
Έτρεχες στην ανηφόρα
κόντρα στα διλήμματα
μα σου κόψανε τη φόρα
κι έπεσες στα λύματα.
Κάνεις δήθεν πως σε καίει
λίγο κοντοστέκεσαι
Τ’ όνειρό μας καταρρέει
μα εσύ δεν αντιστέκεσαι.
Δεν το θέλω μα το βλέπω
τ’ ακριβό καπέλο σου
Θα κρυφτώ σ’ ένα τραγούδι
για να δω το τέλος σου.
Έλεγες όταν παλεύεις πάντα δικαιώνεσαι
Όλα αυτά τα παζαρεύεις και εξαργυρώνεσαι
σε κακόφημα σοκάκια μ’ αστικές συνήθειες
κι όσοι μείναν στα χαντάκια στρατιές ηλίθιες.
