Ξυπνώ και λέω την καλημέρα μου
Για να `χω έστω κάτι να πω
Με λάθος λόγια αρχίζω τη μέρα μου
Που δεν έχει σκοπό
Σφιγμένοι όλοι μες στα γραφεία τους
Κι εγώ απ’ έξω να χαιρετώ
Αυτοί αλλάζουν τα προσωπεία τους
Όταν δεν τους κοιτώ
Δεν υπάρχει ψυχή σ’ αυτή την πόλη
Λες κι είν’ όλοι φτιαγμένοι μόνο από μπετόν
Το παρόν δεν έχει παρελθόν
Όλοι γίναμε γκρίζα ανθρωπάκια
Τα σοκάκια δεν βγάζουν τώρα πουθενά
Σκοτεινά τ’ αστέρια μακρινά
Που πήγαν όλοι που ξεχαστήκανε
Μονάχα ξένους πια συναντώ
Για ποια αξία για ποια πουληθήκανε
Όλα αυτά που αγαπώ
Εδώ που ζούμε στην απουσία μας
Θαρρείς κι ο χρόνος παίζει κρυφτό
Παλιές εικόνες θρηνούν την ουσία μας
Που χωράει στο κενό
