Ήταν λέει σαν να μάκραινε ο δρόμος
Περπατούσες κι είχε πέσει η βραδιά
Και στο πλάι σου εγώ με το βήμα μου αργό
Σε κρατούσα αγκαλιά, μα δε σε είχα
Σου μιλούσα προχτές όλη νύχτα
Κι εσύ μ’ άκουγες ίσκιος κρυφός
Κι όπως μπαίνει η φωνή μες στου τρόμου τη σκηνή
Μου ‘πες: «Σβήσε το φως. Καληνύχτα.»
Σαν γυαλί μες στο χέρι της πόλης
Τα φιλιά μου ματώνω όπου βρω
Τα μεσάνυχτα εγώ σε σκοτώνω και ζω
Μα από κάπου μακριά η φωνή σου ξανά
να μου λέει: “Είμαι εδώ, μα δε σε βρήκα”
Στο χέρι μου εσύ σαν σημαιάκι που νικάει
Μαργαρίτα από νέον μ’ αγαπάει και με σκορπάει
Και σκιές κοριτσιών σαν κι εσένα μου γελούν
Μόλις πάρει να χαράξει τρεις φορές θα μ’ αρνηθούν
Δεν υπάρχω, δεν υπάρχω, δεν υπάρχω.
Δεν υπάρχω κι είμαι εδώ.
Πατάω δες στο ηλεκτροφόρο σου σκοινί
Με το όχι σου για δίχτυ σε μια πίστα αδειανή
Και αυτά τα μάτια που με πάνε στο κενό
Όλη νύχτα τα πληρώνω πριν χαράξει στα χρωστώ
Δεν υπάρχεις, δεν υπάρχεις, δεν υπάρχεις
Δεν υπάρχεις κι είσαι εδώ
