Μα πώς γίνεται αυτό, το μικρό πετραδάκι
να βαραίνει σαν βράχος την ανόητη καρδιά μου;
Να με κάνει να χάνω την πιο όμορφη νύχτα,
τ’ αστέρια να πέφτουν νεκρά εδώ μπροστά μου;
Ενώ μπορώ ν’ ανοίξω την πόρτα,
να τρέξω στους δρόμους που οδηγούνε σε σένα,
εγώ στέκομαι εδώ, κοιτάω στο κενό και
καπνίζω λουλούδια από καιρό πεθαμένα.
Πώς μπορεί αυτό το ψέμα που ζω κάθε βράδυ
να με σέρνει τη νύχτα να πίνω σκοτάδι
μ’ αυτούς που χρόνια μπροστά στον καθρέφτη
περιμένουν μα όχι ούτε απόψε δε θα `ρθει.
Η πόρτα κλείνει, η γιορτή τελειώνει
έξω στο δρόμο το φως με τυφλώνει και
βγαίνω στο δρόμο που βγάζει απ’ την πόλη
λίγο προτού να ξυπνήσουνε όλοι.
Πώς μπορεί αυτό το ψέμα που καίει την καρδιά μου
να σε φέρνει κοντά στα όνειρά μου;
Απλώνω το χέρι, μα πώς να σε φτάσω;
Αφού δεν υπάρχεις, δε θα σε χάσω ποτέ…
Αφού δεν υπάρχεις, δε θα σε χάσω ποτέ…
Δεν υπάρχεις…
