Πέρα από τα κόκκινα, πέρα από τα μαύρα
έφτασα ως εδώ δίχως ώριμο καρπό
τίποτα δεν ζήλεψα, τίποτα δεν πήρα
πέφτω και πετώ τη σκιά μου κυνηγώ
Δένδρο μου αγέρωχο, δένδρο μου κομμένο
μες στο φως ανήμερο, μες στο φως καμμένο
απ’ τη μια τινάζεσαι και ουρανό ανεβαίνεις
κι απ’ την άλλη γίνεσαι μια σταλιά και γέρνεις
Ίσια κι ανάποδα μες στον ίδιο δρόμο
ξένος και γνωστός είναι ο ίδιος μου εαυτός
πέρα από τις θάλασσες, πέρα απ’ τα ποτάμια
ο ξενιτεμός δρόμος μου μοναδικός
Δένδρο μου αγέρωχο, δένδρο μου κομμένο
μες στο φως ανήμερο, μες στο φως καμμένο
απ’ τη μια τινάζεσαι και ουρανό ανεβαίνεις
κι απ’ την άλλη γίνεσαι μια σταλιά και γέρνεις
