Ποιος είδε δέντρο μοναχό
να `χει ριγμένα φύλλα,
ποιος είδε και τις αγκαλιές
που `δωσα και που πήρα.
Ποιος άκουσε τα βήματα
απ’ του σκακιού το πιόνι,
ποιος άκουσε τον ίδρωτα
που `πεσε στο σεντόνι.
Έλα μορφή αγαπημένη,
έλα όπως παλιά,
με το αγκάθινο στεφάνι
που `χες πάντα πρόχειρα.
Ποιος λάτρεψε το άρωμα
απ’ το βρεγμένο χώμα,
ποιος χαίρεται το αντάμωμα
με το δικό σου σώμα.
Ποιος άπλωσε τα χέρια του
να πιάσει τα όνειρά του,
ποιος άγγιξε τις ομορφιές
που πέρασαν μπροστά του.
Έλα μορφή αγαπημένη,
έλα όπως παλιά
με το αγκάθινο στεφάνι
που `χες πάντα πρόχειρα.
