Υγρό το βράδυ και θολό δεν έχω που να πάω
Για σένα συζητάω
Νιώθουν οι φίλοι μου άβολα με την κατάστασή μου
Που μέρες ξενυχτάω
Απόψε όλα τα ’χω πιει στο πάτωμα η ματιά μου
και θέλω να ξεχάσω
Να `ρθει η ώρα κι η στιγμή που όλα σαν αέρας
Και θα το ξεπεράσω
Ήσουν το δηλητήριο που στην ψυχή μου έσταξε
Και τη ζωή τελειώνει
Κι ότι αγάπησα βαθιά ένα μαχαίρι στη καρδιά
Στο τέλος με σκοτώνει
Είπες πως θα `ρθει ο καιρός που όλα θα αλλάξουν
Στερνή παρηγοριά μου
Μα εξαφάνισες το φως κι άφησες το σκοτάδι
Για μόνη συντροφιά μου
Κι έμεινα εδώ τόσο μικρός να σε φωνάζω διαρκώς
Μα δεν ακούς κανένα
Την ομορφιά σου την πετάς κι έμαθες να μοιράζεις
Φιλιά καταραμένα
