Και μένουν μόνο οι σκουπιδιάρηδες στο δρόμο
να μαζεύουν τα απομεινάρια μιας διαδήλωσης
που δεν ξέρει κανένας αν πέτυχε ή όχι.
Πήγαμε κι οι δυο νοσοκομείο.
Τη μαύρη σου στολή τώρα δε φοράς,
πίσω απ’ την ασπίδα δε με κυνηγάς,
ούτε εγώ σε βρίζω, ούτε πια κρατώ
στο ένα χέρι πέτρα και στ’ άλλο μου πανό.
Σε βλέπω μέσα στην εντατική, “είσαι καλά;”,
κι εσύ δεμένος με επιδέσμους μου χαμογελάς,
με αγαπάς.
Τίποτα δεν άλλαξε αυτή η διαδήλωση.
Τους σκουπιδιάρηδες στο δρόμο που μαζεύουνε
αυτούς μόνο λυπάμαι, αυτούς μόνο λυπάμαι,
αυτούς μόνο λυπάμαι.
Και μένουν μόνο οι σκουπιδιάρηδες στο δρόμο
και κάτι σκύλοι πεινασμένοι, πετσί και κόκκαλο,
με μύτες στεγνές να μυρίζουν τα πεζοδρόμια.
Είμαστε κι οι δυο εκτός κινδύνου.
Λίγες γρατζουνιές κάτω απ’ τα πλευρά,
επιπόλαιο τραύμα, ούτε που πονά,
ούτε εγώ πια νιώθω το κάψιμο αυτό
απ’ τα δακρυγόνα στα μάτια, στο λαιμό.
Σου γνέφω με το χέρι από μακριά, “πότε θα βγεις;”,
κι εσύ μου κάνεις νόημα, “είσαι καλά;”,
μόνο για μένα ανησυχείς.
Τίποτα δεν άλλαξε αυτή η διαδήλωση.
Τους σκουπιδιάρηδες στο δρόμο που μαζεύουνε
αυτούς μόνο λυπάμαι, αυτούς μόνο λυπάμαι,
αυτούς μόνο λυπάμαι.
Και μένουν μόνο οι σκουπιδιάρηδες στο δρόμο.
