Διαβάτη άγνωστε εσύ,
μέσα απ’ τις λύπες μας περνάς
και τις χαρές, έτσι αδιάφορα.
Βγαίνεις απ’ την τρύπα τ’ ουρανού
έρχεσαι από χώρα μυστική,
που ζουν περαστικοί.
Άρχισε μια άρρωστη βροχή να μας κυνηγά,
περιμένουν τύποι σκοτεινοί
να ξαναμπούν μες στο παιχνίδι,
στην ταραχή, στο σαματά…
γι’ άλλο ταξίδι…
Χέρια, πόδια, όλα στη σειρά,
βήματα που φεύγουν βιαστικά.
Πού πάνε; Πού χάνονται;
Χώθηκα κι εγώ μες στην ουρά,
ρώτησα μάτια και αυτιά,
δεν είδαν, δεν άκουσαν.
Άρχισε μια άρρωστη βροχή να μας κυνηγά,
περιμένουν τύποι σκοτεινοί
να ξαναμπούν μες στο παιχνίδι,
στην ταραχή, στο σαματά…
γι’ άλλο ταξίδι…
