Πέρασα Νικηφόρο, πέρασα Ανδριανή
τράβηξα για Σταυρούπολη, Ροδόπη ακριανή
Κι απ’ της βροχής την ανεμώνα
έδωσα μια στην πόρτα του χιονιά
και μπήκα στον χειμώνα
Είδα της γης τη στάχτη
της προσφυγιάς το γκρίζο αδράχτι
και του πολέμου τη φαρέτρα
Είδα και τον Ακρίτη
που ’χε στα σύνορα το σπίτι
και στην καρδιά του μαύρη πέτρα
Ουρλιάζαν οι ζουρνάδες
Τρέμανε τα νταούλια
Πιάσανε, λέει, εχθροί τα καραούλια
Ήρθαν για το χρυσόμαλλο το Δέρας
Κλαίει, μοιρολογάει ο αγέρας
Κλέψαν και το κλειδί της Ρωμιοσύνης
αχ Παναγιά μου, μόνους μας αφήνεις
Κλέψαν και το κλειδί της Ρωμιοσύνης
Αχ Παναγία μου, εσύ μη μας αφήνεις
Και το κερί του Γένους μας μη σβήνεις
Πέρασα Νικηφόρο, πέρασα Ανδριανή
τράβηξα για Σταυρούπολη, Ροδόπη ακριανή
