Στο θολό το νερό γραμμές τραβούν στον ουρανό
βροχή στη σκεπή, κίτρινη πόλη γιαπί
αστέρια σβήνουν κι όνειρα κλείνουν σιωπή.
Δυο, δυο κι άλλα δυο
δυο βήματα χωρίζουν τον ουρανό
δυο, δυο κι άλλα δυο
δυο βήματα χωρίζουν τον ουρανό από εδώ.
Τα μάτια μου τυφλά βλέπουν δυο φώτα μακριά
η ανάγκη σου όσο θες δε σε γυρνάει στο χθες
καίνε οι κόρες μας, τα χρόνια γίναν οι ώρες μας.
Η ευτυχία μου μικρή
για δε σου πα να κρεμαστείς στο σκοινί
τ’ άσπρα χαμόγελα ακουμπώ
στα χέρια μου θα σφίξω το αύριο.
Ανάγκη μου βαριά την πόρτα κλείσε σιγά
δεν μας θυμάται κανείς, ποιος νοιάζεται αν χαθείς
πέρα απ’ τον τόπο αυτό θα γίνεις μηδενικό.
Aστους να ψέλνουν την ψυχή
τα μάτια μας κοιτάζουν στην κορφή
στέκει ο Θεός και μας κοιτά
δεν δίνει φράγκο για τίποτα.
