Μια μπάντα επαρχιακή
έκανε πρόβες σ’ ένα ματς.
Έφτανε από μακριά σε μας
παράτονη μουσική.
Η αποθήκη όλο σκουριά,
τα ρούχα μας σ’ ένα καρφί.
Λαχτάρα μου ήσουνα κρυφή,
η ανάσα σου ήτανε βαριά.
Δυο νότες από τον Σοπέν
κι ένα ξεκούρντιστο βιολί.
“Τι κρύο που ’ναι το φιλί”,
τα χείλη σου μου λεν.
Βγήκες στην πόρτα του σπιτιού
και κοίταξες τον ουρανό.
Ξεψυχισμένο μου ’πες “σ’ αγαπώ”,
τον νου σου είχες κάπου αλλού.
Κι η μπάντα η επαρχιακή
έπαιζε τώρα πιο αργά.
Εσύ είχες φύγει βιαστικά,
απόγιομα και Κυριακή.
