Με τον ίσκιο σου μιλάς
βραδινέ διαβάτη,
που ασυντρόφιαστος περνάς
στ’ άδειο μονοπάτι.
Δώσε μου το χέρι σου, αδερφέ μου δώσ’ μου,
είμαστ’ απ’ τους άτυχους, τους κουτούς του κόσμου,
μοναχοί θα μείνουμε κι ορφανοί θα πάμε,
ξέρουμε να δίνουμε κι όχι να ζητάμε
Σαν πουλί μ’ αφήνανε
στη βροχή στην μπόρα,
φίλοι με προδίνανε
σαν και σένα τώρα.
